نوروز آیینی است كه هماره برای ساكنین پارس در ادوار مختلف محترم بود و همین جایگاه موجب دوام آن شد.

با مرور تاریخ پی به ارزش والای این عید باستانی خواهیم برد، زیرا با گذشت قرن ها و انتقال قدرت بین اقوام مختلف ساكن در این سرزمین؛ این سنت كماكان برای هر ایرانی از اهمیت خاصی برخوردار بوده است. تا جایی كه این رسم دیرینه درسایر نقاط جهان از جمله در آسیا، شبه قاره هند، آسیای مركزی، خاورمیانه، قفقاز، بالكان، حوزه دریای سیاه و بسیاری از نقاط دیگر جهان نیز گرامی داشته می شود.

هرسال با نو شدن فصل در اول فروردین ماه، همگان خود را برای استقبال نوروز و بهار مهیا می سازند. از آنجایی كه ریشه مناسبت های ملی هر كشوری را در آداب و سنن گذشتگان می توان یافت؛ توجه به آن، غنا بخشیدن به فرهنگ و تمدنهایی است كه سینه به سینه تاكنون به نسل های آینده انتقال یافته است و همواره ادامه دارد.

اگر چه خاستگاه نوروز در ایران باستان می باشد اما هنوز مردم مناطق مختلف فلات ایران، نوروز را جشن می گیرند و در برخی از كشورها تعطیل رسمی است.

بنا به اهمیت موضوع؛ پیشنهادی جمعی از سوی كشورهای مختلف كه نوروز را آیین سنتی خود می دانند، به مجمع عمومی سازمان مبنی بر توجه به این عید باستانی ارائه شد.

با توجه به چنین پیشنهادی، چهارم اسفند 1388 مجمع عمومی سازمان ملل در نشست 23 فوریه 2010 خود؛ قطعنامه 'روز جهانی نوروز' را در چارچوب ماده 49، دستور كار خود قرار داد و آن را تحت عنوان 'فرهنگ صلح' به تصویب رساند و اینگونه نوروز در تقویم رسمی سازمان ملل متحد ثبت شد.

در متن مصوب مجمع عمومی سازمان ملل، جشن نوروز با ریشه ایرانی دارای قدمتی بیش از سه هزار سال توصیف شده است كه جمعیتی بیش از 300 میلیون نفر آن را جشن می گیرند.

این رویداد به این دلیل، بسیار مهم تلقی می شود كه برای نخستین بار در تاریخ این سازمان بین المللی، نوروز ایرانی مطرح و درتقویم جهانی به ثبت رسید و عاملی شد تا هر سال روز 21 مارس به ‌عنوان یك مناسبت بین‌المللی با ریشه ایرانی به طور رسمی مورد توجه جهانی قرار گیرد.

اگر چه نوروز پیش از این نیز در هشتم مهر 1388 به عنوان 'میراث غیر ملموس جهانی' توسط سازمان علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد به ثبت جهانی رسیده بود؛ اما تصویب قطعنامه ای با عنوان ' روز بین المللی نوروز ' برای نخستین بار؛ در مجمع عمومی سازمان ملل متحد با حضور نمایندگان همه كشورهای جهان نشان از اهمیت و جایگاه ویژه این رویداد ملی و فرهنگی ایرانی دارد.

در بندهای نخستین این قطعنامه، ضمن تاكید بر شناسایی اول فروردین برابر با 21 مارس به عنوان 'روز بین المللی نوروز'، از كشورهایی كه برای حفظ و توسعه فرهنگ و سنت های نوروزی تلاش می كنند استقبال شده است.

قابل توجه است كه قطعنامه نوروز كه به ابتكار نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد و با همكاری مشترك كشورهای جمهوری آذربایجان، افغانستان، تاجیكستان، تركیه ، تركمنستان، قزاقستان و قرقیزستان آماده و به مجمع عمومی سازمان ملل ارایه شده بود، با حمایت عمومی كشورهای عضور سازمان ملل مواجه و به اتفاق آراء به تصویب رسید.

لازم به یادآوری است كه سه كشور هند، آلبانی و مقدونیه نیز در روز رای گیری به كشورهای تهیه كننده این قطعنامه پیوستند.

این قطعنامه دربرگیرنده 17 بند مقدماتی و 5 بند اجرایی است. كه 'شناسایی اول فروردین ماه (21 مارس) به عنوان روز بین المللی نوروز'، 'استقبال از تلاش‌های كشورهایی كه نوروز را گرامی می‌دارند در جهت حفظ و توسعه فرهنگ و سنت های نوروزی' ، ' تشویق سایر كشورها به آگاه سازی در مورد نوروز و سازماندهی مراسمی در بزرگداشت نوروز به طریق مقتضی'، ' درخواست از كشورهایی كه نوروز را گرامی می‌دارند برای پژوهش پیرامون تاریخ و سنت‌های نوروزی با هدف انتشار آگاهی در مورد میراث نوروز در میان جامعه بین المللی' و سرانجام 'دعوت از كشورهای علاقه مند، نظام ملل متحد، كارگزاری‌های تخصصی ملل متحد بویژه یونسكو، صندوق‌ها و برنامه های ملل متحد، سازمان های بین المللی و منطقه‌ای و سازمان‌های غیر دولتی برای شركت در مراسم نوروزی' از جمله بندهای اجرایی قطعنامه مذكور محسوب می شود.

پس ازثبت روز جهانی نوروز؛ هفتم فروردین 1389 نخستین دوره 'جشن جهانی نوروز' در تهران برگزار و شهر تهران به عنوان 'دبیر خانه نوروز' شناخته شد.

با ثبت این مناسبت ملی و فرهنگی، ایرانیان سراسر گیتی به داشتن چنین فرهنگ ماندگاری برخود می بالند و این بالندگی می بایست زمینه ای شود برای فرزندان این مرز و بوم كه همواره برای معرفی آداب و سنن ایرانی به جهانیان كوشش خود را به كار گیرند تا با احیاء تمدن غنی ایرانی اسلامی دیگر بار جایگاه والای این سرزمین پاك برای بشر امروز آشكار شود.

اطلاع**1350**1717